Wielewaal: een wijk in transitie

Wielewaal is een wijk in transitie. Een plek waar persoonlijke verhalen botsen met stedelijke plannen. De beelden tonen bewoners die hun vertrouwde omgeving moeten verlaten, maar ook huizen in vervallen staat waarbij je je afvraagt of dit behouden had kunnen blijven. Het is de zichtbare spanning tussen behoud en vooruitgang. Kritische vragen kunnen zijn: wat blijft er over van een buurt wanneer je vernieuwd? Wordt er geluisterd naar de oude bewoners? En wie bepaalt wat “verbetering” werkelijk betekent: de stad, de ontwikkelaar, of de mensen die hier hebben geleefd?

De singel: stille scheidslijnen

De groenstroken langs de singels vormen een ademruimte in de stad, waar uiteenlopende groepen mensen samenkomen, maar zelden écht mengen. Mijn foto’s tonen hoe iedereen op zijn eigen manier geniet van deze plekken: samen breien, of alleen genieten van de zon. Het contrast tussen gedeelde ruimte en gescheiden werelden roept vragen op over toegankelijkheid, sociale grenzen en de subtiele lijnen die bepalen wie zich waar thuis voelt in de stad

De kapitein: vertrek zonder bestemming

Het verhaal van de kapitein in het Zuiddiepje laat zien hoe ook op het water de stad haar grenzen stelt. Jarenlang lagen hier schepen afgemeerd in een gedoogzone, een grijs gebied tussen wonen en verdwijnen. Voor de bewoners was het een vorm van vrijheid, een drijvend thuis aan de rand van Rotterdam, maar voor de gemeente een onwettige situatie. Wanneer de kapitein hoort dat hij moet vertrekken, weet hij nog niet waarheen. Zijn onzekere toekomst weerspiegelt de kwetsbaarheid van mensen die leven op plekken waar de regels tijdelijk ruimte laten voor menselijkheid, totdat de stad besluit dat het anders moet

Litlle C: enclave of scharnier in de stad

Little C presenteert zich als een nieuwe, levendige stadswijk, een zorgvuldig ontworpen mix van wonen, werken en recreatie, met een stoer stedelijk karakter. Toch roept deze ogenschijnlijk perfecte plek vragen op over voor wie de stad eigenlijk gebouwd wordt. Achter de esthetiek van baksteen, bruggetjes en waterlopen schuilt een vorm van exclusiviteit: een wijk die vooral toegankelijk is voor wie het kan betalen. Waar in projecten als Wielewaal mensen uiteindelijk terug kunnen keren, lijkt Little C juist het toonbeeld van een stad die zich heruitvindt voor een select publiek.

Wie goed kijkt ziet dat ook hier sporen van treurnis en kwetsbaarheid aanwezig zijn, een man op een bankje, net nadat hij een spuit in zijn arm heeft gezet, herinnert eraan dat stedelijke schoonheid niet alle verhalen omvat. Tegelijkertijd springen jongeren in het water waar dat eigenlijk niet mag, een bijproduct van een geslaagde transformatie waarin de stad aantrekkelijker is geworden. Het contrast tussen hun speelse energie en de stille wanhoop van de man maakt pijnlijk zichtbaar hoe uiteenlopend stedelijke ervaringen kunnen zijn, zelfs op dezelfde plek. De foto’s nodigen uit om na te denken over stedelijke schoonheid, en over wie daarin nog een plek vindt.

Pauluskerk, de deur die open blijft

De Pauluskerk staat midden in het centrum van Rotterdam als een van de weinige plekken waar mensen zonder vaste grond nog terechtkunnen. Terwijl veel voorzieningen voor dak- en thuislozen onder druk staan door bezuinigingen en bureaucratische eisen, blijft de Pauluskerk ruimte bieden voor opvang, zorg en menselijkheid. In een stad die zich graag presenteert als modern en vooruitstrevend, lijkt armoede iets dat uit het straatbeeld moet verdwijnen, niet noodzakelijk uit de werkelijkheid.

Het oude noorden: gentrificatie en gemeenschap

In het Oude Noorden wordt zichtbaar hoe verschillende werelden naast elkaar bestaan. Op de Oogstmarkt, een plek waar vooral witte, hoogopgeleide Rotterdammers samenkomen, krijgt de wijk een nieuw gezicht. Even verderop, in de Zwart Janstraat, bevindt zich de grootste islamitische winkelstraat van Nederland, een levendige plek waar handel, ontmoeting en cultuur elkaar kruisen. De foto’s tonen deze twee sferen niet als tegenpolen, maar als parallelle realiteiten binnen één stad, waarin de grenzen tussen nabijheid en afstand subtiel zichtbaar worden.

Waar de stad hecht: sociaal-maatschappelijke organisaties als lijm van de buurt

Tussen de grote stedelijke veranderingen door ontstaan in Rotterdam talloze kleine initiatieven die de stad op een andere manier vormgeven. In plekken als het Bollenpand, het Huis van de Toekomst en BuurtBuik zie je hoe bewoners zelf verantwoordelijkheid nemen voor hun omgeving, niet vanuit beleid, maar vanuit nabijheid en zorg. Hier wordt gedeeld, gerepareerd en gekookt, vaak met beperkte middelen maar met een groot gevoel voor gemeenschap. Deze initiatieven vormen een tegenstem in een stad die steeds vaker wordt gestuurd door marktlogica: ze laten zien dat stedelijke vernieuwing ook van binnenuit kan groeien, vanuit aandacht en samenwerking

Tijdelijke grond onder wankele voeten

Met name rondom het Zomerhofkwartier wordt een groeiend en vaak ongemakkelijk aspect van de stad zichtbaar: de toename van dakloosheid en de aanwezigheid van veel arbeidsmigranten uit Oost-Europa die hier tijdelijk of langdurig verblijven. Hun aanwezigheid vertelt een verhaal van kwetsbaarheid en zoeken naar bestaanszekerheid in een stad waar werk en onderdak niet voor iedereen vanzelfsprekend zijn. Tegelijkertijd brengt deze situatie spanningen met zich mee: rommel op straat, overlast en een zichtbaar gevoel van ontregeling in de openbare ruimte. De foto’s laten beide kanten zien — het menselijke gezicht achter de cijfers én de stedelijke werkelijkheid waarin kwetsbaarheid en onmacht samenkomen met overlast en frictie. Ze maken duidelijk dat achter elke rommelige hoek een verhaal van hoop, noodzaak of mislukking schuilgaat, en dat een stad niet alleen wordt gevormd door wat ze toont, maar ook door wat ze probeert te verbergen